do przyjaciół moskali

zmora

taki sen

siadł chłopiec

i dłubie

w świecie grzebie

glisty kamyki plastiki

mądrości gromadzi

za paznokciami

zmierzcha ciemnieje

doświadczenie

mówi mu

zaraz zawyją

zawołają kacperpati

kasiakuba

nim dokona się stanie

prosta rachuba

dotknie jeszcze

tabulą raz

dwa trzy razy

kupę po zimie pac

szturchnie

co nie

jedną przeszła

i tę biedronkę

co Polskę

nie wiosnę zobaczy

kijkiem

ale zawsze

tak czynią młodzi

podwórek beduini

wędrowcy po trzepakach

drepczący krzykacze

łupki podnoszą łodygi

tworzą dinozaury

czarne dziury te

spocone
czerwone karły

umorusane młodością

górną i durną

i lodami

i dobrze

lecz

co chłopiec

był chłopiec

piasek się sypie

na niego na jego

oczach czas

drzemie i czeka

nie przeszło wojsko

ale mogło

nie wzięło misia

ale mogło

nie

tu nawet mucha

nie nasra na franza

josepha ni godło

spokój i czil tu

ziemia ma jeszcze

kształt kolory frazę

wymiary czupaczupsa

ten kosmos się liże

smakuje po krzakach

komórkach na żwirze

lecz

co chłopiec

on nie wie

że patrzy dziad hegel

z okna okiem warczy

toczy się koło historii

życie

w barze siedzą

syn teza i anty

rusek wchodzi

i gołdę żłopie

bo co ma robić

oni zawsze wchodzą

i żłopią

tak stoi w piśmie

tak leży w ziemi

słowo krwiste

gdzie ty łopatką

kopu kop robisz

dziecię nowego miasta

bacz i słuchaj o

czym szumią wierzby

a lipa figa i guzik

wypukam w czoło

mój suchy poemat

tak - tak

niet - niet